Ömer Seyfettin : pire

Ömer Seyfettin Pire Hikayesi’nde şöyle anlatır:

Köpeğin sahibi, köpeğini bol bol yedirir içirir, besler ve her gün yıkar, temizler, parfümler. İnsana yapılacak hizmetten daha fazla hizmet eder.

Köpek de bu haliyle rahata alışır, miskinleşir, yattığı yerden kalkmak istemez, sürekli uyur. Uyanır etrafı bir kolaçan eder, yine uykuya geçer.

Böylece yemek ve içmekten kesilir. Ve sonunda köpek hastalanır.

Sahibi köpeği kucaklar veteriner, veteriner dolaştırır. İlaçlar fayda etmez.

Sonunda ihtiyar İtalyan bir veterinere götürür. Veteriner, köpeğe dikkatlice bakar, tüylerini inceler ve sahibine der ki:
- Sen bu köpeğin üzerine bir miktar pire koy, iyileşir.

Adam bu sözleri dalga geçer gibi kabul edip, veterinere kızar.
- Ne demek?
- Pire oğlum, bir avuç pire!..

Adam çaresiz eve döner. Evde, konuyu hanımına anlatır. Hanımı; bu yöntemin denenmesi fikrini söyleyince köpeği tekrar kucağına alır, bir tüccar dostuna gider, meseleyi ona anlatır.

Arkadaşı da:
- Ondan kolay ne var. Bizim depoda, incir çuvallarının arasında pire kaynıyor, bu akşam oraya koyalım, ona istemediğin kadar pire gelir, der.

Köpeğin önüne bir miktar ekmek ve su koyarlar, kapıyı kapatırlar.

Ertesi gün sabah gelip kapıyı açtıklarında bir de ne görsünler, hasta köpek iyileşmiş. Depoda mutlu mesut, yalın kılıç sağa sola koşturup duruyor. Ekmeği yemiş, suyu içmiş, tazıya dönmüş.

Adam, veterinere kızdığına pişmanlık duyar. Her şeyin bir yaratılış gayesi olduğunu bu veterinerden öğrenmiş olur.